Négritude onstond tijdens het interbellum als emancipatoire literaire en culturele beweging ontwikkeld door Franstalige intellectuelen uit de Afrikaanse diaspora die een herwaardering van de Afrikaanse cultuur nastreefden. Léon-Gontran Damas was een Franse dichter en politicus en samen met Aimé Césaire en Léopold Senghor een van de oprichters van de négritude-beweging. Zijn bloemlezing bevat gedichten van Franstalige auteurs uit zes regio's: Sub-Sahara Afrika, de Antillen (Guadeloupe en Martinique), Guyana, Indochina, Madagaskar en Réunion. De anthologie van Léopold Senghor kreeg veel erkenning dankzij het inleidend essay, 'Orphée Noir', van Jean-Paul Sartre. Sartre beschrijft négritude als 'antiracistisch racisme'. Het artikel van Gabriel d'Arboussier, een Frans-Senegalese politicus, doet Négritude wegens haar 'particularisme' af als een reactionaire beweging. D'Arbousiers argumenten vormden de basis voor alle daaropvolgende kritiek op de beweging. Senghor maakte ook een reeks boeken met de titel Liberté (vrijheid). Zoals in de inleiding wordt vermeld, verwijst de titel naar de overkoepelende thematiek van de teksten: de “verovering van de vrijheid als (...) verdediging en illustratie van de collectieve persoonlijkheid van de zwarte volkeren: van négritude.