De overstap van een literair-lineaire naar een visueel-ruimtelijke kunstuiting werd De Vree ingegeven door zijn zoeken zich in de maatschappij te integreren, en een grotere directheid en verstaanbaarheid in zijn gedichten na te streven. Deze zoektocht had hem reeds naar de semantische, sonore, en grafisch-picturale mogelijkheden van de taal geleid. Hij beschouwde het visuele beeld als krachtiger, directer en duidelijker dan de geschreven taal. Ook zijn streven naar de essentie was hierdoor ingegeven. De visuele poëzie van De Vree is de ‘verbeelding’ van directe, eenvoudige woorden. In het verbeelden van woorden gaat De Vree in zijn poëzie de nadruk leggen op het uitwerken van het figuratieve element. Nochtans zal het woord niet worden opgegeven ten voordele van niet taalkundige middelen. Door woordmontages en demontages, door de visueel-grafische spreiding van het woord op het tekstvlak, worden visuele beelden geconstrueerd waarin de woordklank tegenover het woordbeeld een ondergeschikte rol speelt. Het visuele element in deze poëzie dient bij de kijker associaties en een esthetische waardering op te wekken. Hij maakt daarvoor gebruik van de ideografische mogelijkheden van de typemachine. Voor De Vree bleef het inzetten van niet taalkundige elementen veelal beperkt tot het gebruik van lijnen en zwarte vlakken, waarbij de verhouding tussen figuur en tekst semantisch en semiotisch convergeren, zowel door contrastwerking als door tautologie. De visuele poëzie van De Vree werd in internationale tentoonstellingen opgenomen, waardoor hij zijn werken aan de hand van een fotografisch procedé liet uitvergroten op doek.